Dakar-dagen
Riyad, 6 januari
4 januari
“Het lijkt Nederland wel”
Kou, wind en regen, en dan zit je in Saoedi-Arabië
4 januari
Stage 3 Rondje Al Quaisumah
Liaison > 381 km – Special > 255 km
Oorspronkelijk was het natuurlijk de bedoeling dat stage 2 en 3 onderdeel zouden zijn van de (dit jaar vroeg) geplande en gevreesde marathon stage. Een special waarbij het raceteam van A naar B racet, om aldaar zonder service(team) te overnachten en vervolgens door de racen naar de finish op plek C.
U voelt hem al aankomen natuurlijk. Niet alleen Vadertje Dakar, maar ook Moedertje Natuur heeft een broertje dood aan planningen en organisatie. Moedertje Natuur had namelijk van Al Artawiyah (plek B zogezegd) een tijdelijk meer /moeras- / moddergebied gemaakt. En dus werd de route van stage 2 aangepast waarbij zowel de special van het raceteam als de verbindingsroute van het serviceteam eindigde in Al Qaisumah. Van de special van stage 3 werd door de Dakar organisatie in allerijl een rondje Al Qaisumah geïmproviseerd.
Daar ging de bonte avond van het serviceteam;
als de kat van huis is dansen de muizen 😉.
Het raceteam presteerde weer standvastig en voorbeeldig. Zowel special 2 als special 3 waren op ons lijf geschreven. Beide met huizehoge duinpartijen met korte, snelle, vlakke verbindingen. Stage 3 begon vanaf een 16de startpositie (finish stage 2) maar het raceteam wist uiteindelijk toch op een keurige 12de plek te finishen.
Hoewel de schade zeer beperkt gebleven was, waren er natuurlijk genoeg werkzaamheden om de truck weer tip-top aan de start voor de special van stage 4 te krijgen. Te meer omdat we wisten dat stage 4 waarschijnlijk een stage zou worden die ons in principe het minste ligt: alleen máár snelle, rechte, vlakke en ligt glooiende stukken met veel stenen. Het serviceteam is tot in de kleine uurtjes bezig geweest, maar ’s ochtends stond de truck er weer glimmend en trappelend van ongeduld bij.
En nu naar bed, het beloofd weer en lange dag te worden morgen. Slaap lekker
5 januari
“Bad things come in three, no four.”
Ach zo erg was het allemaal ook weer niet, maar het viel wel op.
Stage 4 van Al Qaisumah naar Riyadh
Liaison > 242 km – Special > 465 km
Nummer 1
Yep de stage werd zoals “gevreesd”. Vlak en toch een beetje licht glooiend, verraderlijk, stenen en lang (de langste).
En juist dat licht glooiende maakt het zo gevaarlijk. De voertuigen rijden vol gas over de “vlaktes”. Tussen de 130 en 140 km per uur.
Als je voertuig dan een verkeerde cadans krijgt door enkele opvolgende glooiingen of bulten dan kan het gruwelijk fout gaan. Daar hebben we ook diverse filmpjes op de verschillende social media van voorbij zien komen. Dit kan bij alle motorvoertuigen gebeuren. Van de motoren tot de trucks.
“Een verkeerd wippertje en je bent helemaal gezien”.
Het gaat zo snel dat de meeste coureurs (en bijrijders/navigators) na de crash niet eens snappen wat er nou gebeurd is.
Gelukkig is dat bij ons niet gebeurd en waren er aan het eind ook nog enkele duinpartijen.
Stage 3 waren we als 11de gefinisht dus ook voor stage 4 startten we lekker vooraan. In de neutralisatie kwamen ze vervolgens als 13de binnen, ook nog heel prima. We finishten uiteindelijk op een 11de plaats. Top
Nummer 2
Zo dachten we. Want toen Mark vanochtend (6 januari) wakker werd, merkte hij direct dat onze startpositie was aangepast van de 11de naar de 19de positie. Pardon?!?!
We zijn er nog niet helemaal achter wat nu precies de reden is voor deze beslissing van de wedstrijdleiding, maar het lijkt iets te maken te hebben met aangepaste FIA-reglementen tov ASO reglementen.
Nou ken ik Mark al een tijdje; die duikt daar nog wel “even” in om de onderste steen boven te krijgen 💪🏼.
Je eerste primitieve gevoel zegt: “dat wordt knallen vandaag (6 januari) om die verloren tijd/plekken in te halen.” Maar dat moet je dus juist niét doen. Want dan kan het pas écht fout gaan.
“We reden en deden het goed zoals het ging, dus daar veranderen we niets aan”, aldus Mark.
“We moeten het met slim rijden en navigeren weer kantelen”.
En daarom zeggen wij altijd: winnen doe je tussen je oren. Koppie-koppie 😉
Nummer 3
Simone en ik (Remco) hebben dus een Dodge Ram tot onze beschikking. Dit geeft ons enorm veel vrijheid om te kunnen gaan en staan waar we willen. Foto’s maken bij de start of de finish, boodschappen. Top. Dus wij onderweg van Al Qaisumah naar Riyadh, met een tussenstop bij de neutralisatie van de special. Ongeveer op 1/3 van de totaal af te leggen afstand. “Zullen we direct nog even tanken en de jerry cans (2 stuks) vullen?” De meter stond even over de helft dus dat was een goed idee.
Niet veel later alles afgetopt met diesel, wij weer verder. “Hé, das raar, die meter is niet naar boven gegaan. Aaahhh, misschien komt dat zometeen wel (?).” Tien minuten verder was de indicator niet naar boven gegaan. “Zou die gast alleen de jerry cans gevuld hebben en niet de tank?” Even checken maar. Vinger in de tankinlaat, nee hoor stijf vol. 😳 “Hij heeft het toch niet in de Adblue tank gegooid?!” 😳 Nope meter staat op nul. Raar. En doorrrrrrr. Echt heel raar. Misschien iets met de vlotter? Zou die misschien klem zitten en een storing oid veroorzaken? “Laten we een paar flinke hobbels en bobbels nemen om die vlotter in de tank los te krijgen.” Je weet het niet, je gaat elimineren. Dat bleek ook niet de oplossing.
Ondertussen leek de meter iets gedaald te zijn. Hoe kan dat nou, hij zit vol! Weer checken. Dop er af, vinger erin, yep diesel. Hartstikke vol. Rijden, rijden rijden. Indicator zakken, zakken, zakken. Raar, maar we hebben nu twee keer met zn tweeën gecheckt en die tank zit vol, vol, vol.
Bij de neutralisatie geweest, foto’s gemaakt, filmpjes gemaakt, gelachen met het team van Coronel. Alles klaar? Rijden maar. En wij weer door. Brandstof indicator zakt ondertussen gestaag door. Maakt niet uit, tank zat vol.
Maar wat gebeurt er …. ja hoor auto valt stil. Gelukkig wel in een middelgroot dorp, en niet in the middle of nowhere, maar toch. Crap! Sta je dan …
Om een heel lang verhaal een stuk korter te maken.
- Externe computer dr aan errors vinden en rebooten – niks
- Accupolen afkoppelen zodat de interne computer opnieuw opgestart kan worden – niks
- Overleg en trouble shooting met het team – niks
- Telefonisch contact gehad met de dealer in Hillegom – niks
Accuspanning zat, maar starten ho maar. “Hebben jullie dr benzine ingegooid?!?” – nope. “Heeft die gast er überhaupt diesel in gegooid?” Jaha … helemaal vol, twee keer gecheckt.
Dan maar slepen of op een platte wagen. Maar hoe haal je een automaat uit de parkingstand om hem in neutral te zetten zodat ze hem op zo’n truck krijgen. Hij start namelijk niet. Die oplossing zat hem uiteindelijk in een verborgen hendel linksonder van de stuurkolom waarmee je manueel de automaat in neutral kon krijgen.
Als een geschenk uit de hemel bleken we voor een sleepbedrijf gestrand te zijn. Dat verzin je niet, maar we stonden zowat op zijn stoep
De eerste twee wagentjes waren voor het mooie eigenlijk net te klein. Ondertussen kwam een zeer vriendelijke local ons helpen. Mr Burges, want zou heette hij, had er de looks van tot de hogere sociale welstandsklasse van het dorp te behoren. Hij verhefde zijn stem, begon te bellen en in “no-time” stond er een grotere truck. Deze reed niet in twee keer, maar in één keer naar Riyad. En (om het geheel af te toppen) deed hij ook nog aan een ferm staaltje Saoedisch onderhandelen. Ik kan je zeggen: drukke Italianen zijn er niets bij 🤣. Het geheel heeft zo’n vijf uur en 700 SAR gekost. 1 SAR is overigens een kwartje en we moesten vanaf het dorp waar we gestrand waren nog zo’n 220 kilometer richting Riyaad. Koopie !!! TOP!
Dus Simone en ik nog drie uur in de cabine van de sleepwagen, met een Saoedische chauffeur (inclusief zeer aanwezige lichaamsgeur), en een soort Egyptisch (want daar kwam hij vandaan) Saoedische house variatie met Arabische sitar-gitaar muziek. We hebben overigens ook zijn kinderen leren kennen. Helaas bleek de taalbarrière toch te groot tussen ons om enigszins een gesprekje te kunnen voeren. Overigens had hij een selfie met ons gemaakt en naar al zijn vrienden gestuurd. Zijn telefoon en WhatsApp stond tijdens de rit roodgloeiend. Hij had tussen het rijden en alle appjes en gesprekken helemaal geen tijd voor ons.
Maar nou zie ik u achter de oren krabben: wat is er nou met die auto aan de hand. Die staat ’s sinds gisteravond laat namelijk ook weer op het bivak. En hij doet het overigens weer. De tank bleek dus toch leeg. Hoe dan?!?!?! Nou, er zitten in deze Dodge twee kleppen in de tankinlaat. De voorste die we allemaal zien, en eentje wat dieper. Die tank meneer had dus het tankpistool niet ver genoeg naar binnen geduwd. De tank was dus niet gevuld, maar alleen het stuk tussen de eerste en tweede klep. Gelukkig bleken niet alleen Simone en ik hierdoor verrast maar ook onze eigen monteurs.
Een schrale troost, en een mooi avontuur 😜
Nummer 4
Pech met de 8×8. Nou ja pech. Mac kwam er achter dat de versnellingsbak niet lekker schakelde. Ze konden gewoon doorrijden en zijn ook zonder noemenswaardige vertraging in het bivak aangekomen, maar er moet wel even naar gekeken worden.
Kortom … een échte lange en verrassende Dakar dag
die je vooraf niet kan verzinnen.
