Roadtrip, rustdag en rijden maar weer …
8 januari. We rijden vandaag van Al Qaisumah naar Ha’il
Brace klaar … rijden maar …
Dat wordt weer een flinke rit, maar dit keer met een leuke twist. Want via wat professionele navigatie kunsten van Mark en pure ervaring van Richard hebben we via een ietwat toeristische (😳🤨) route een rustige crossing/checkpoint weten te achterhalen.
Niet dat het eng of spannend was, en we waren ook zeker niet verdwaald, maar we hebben die dag gewoon onze eigen koers gevaren. Of beter gezegd: gereden. Dat resulteerde echter in een adembenemende locatie waar we enkele trucks (oa William de Groot, Riwald, Martin vd Brink, Hino, etc) voorbij zagen komen. Ook zagen we hier de publieksfavorieten Tim en Tom voorbijkomen. Na een uur of twee zijn we weer ingestapt en zijn we verder gereden naar Ha’il. Het bivak waar we een dagje extra staan in verband met de rustdag.
Wat ik nog even moét vertellen.
Ik heb Allard Kalf nooit zo goed begrepen met zijn uitspraken over de schoonheid van het land met alle bijbehorende vergelijkingen en superlatieven. Dat doe ik nu zeker wél.
Want wat een enorm verschil zit er in het uitzicht van het raceteam ten opzichte van dat van het serviceteam. Bovenstaande toeristische route bracht ons buiten de gebaande paden van de verbindingsroute die het serviceteam normaal gesproken volgt. Maar niet zo “cross-country” zoals de route van de race truck.
En nu begrijp ik Allard pas. Saoedi-Arabië is werkelijk een adembenemend mooi land. Rotsen, bergen, kou, hitte, woestijnen, duinen, oases. Vergezichten die je alleen in photoshop kan creëren, verschijnen hier achter iedere duin.
Helaas moet je op zeker moment echter de verbindingsroute weer oppakken, dan kan je alleen nog maar dromen van die vergezichten …
9 januari. Rustdag, of zo.
Een rustdag zonder dat er geracet wordt is tóch anders. Reguliere specials ook, begrijp me niet verkeerd, maar de rustdag helemaal.
Waar het bivak normaal gesproken bruist van de energie en de herrie van haakse slijpers, lasapparaten en slagmoersleutels ivm reparaties en aanpassingen, is het nu daadwerkelijk rustig. En durf ik het te zeggen? Ja ik durf het te zeggen, het lijkt wel ontspannen? Tóch is die ontspanning van korte duur.
Na het ontbijt hebben we de racetruck van de trailer gereden om eea vast te inventariseren en waar mogelijk al vast te sleutelen. Dat eerste bleek een langere lijst op te leveren dan verwacht en het tweede item (het eventuele sleutelen) werd dan ook al snel van tafel geveegd.
Ok, als er niet gesleuteld kan worden dan kunnen we de truck allicht wat aan kant maken en ietwat beter beschermen tegen de elementen. Het voorraam zit er niet meer in wat het geheel gevoelig maakt voor een eventuele regenbui. En die hebben we al gehad in Jeddah en dat was geen miezerbuitje.
Tussendoor zijn Richard, Jan en Mark nog even bij de masseuse geweest. De ending was niet happy, maar ze voelden zich beduidend beter. Goed drinken om de afvalstoffen af te voeren en probeer zo natuurlijk mogelijk te bewegen, anders blijf je stijf.
Makkelijker gezegd dan gedaan.
Het was een komen een gaan van geïnteresseerden die een kijkje wilden nemen in de gehavende cabine. En allemaal kwamen ze met grote ogen van ongeloof de cabine weer uit. Interviewtje hier, bakkie daar, geintje zus en kennismaking zo; de rustdag vloog tóch weer voorbij voordat je er erg in had.
Overigens was het in het hele bivak rustig. Een constatering die vele deelnemers die nog in de race zijn, deden. De Dakar doet zijn naam als zwaarste rally ter wereld dit jaar écht eer aan. Er zijn ondertussen een hoop deelnemers en voertuigen uitgevallen en dat merk je in het bivak.
10 januari, Stage 1 van de marathon etappe.
We rijden van Ha’il naarreehhh …. geen idee eigenlijk 😳 . Maar het ligt om de hoek van the middle of nowhere. En mooi jonguh!
