11 tm 13 januari
datum: 11 tm 13 januari
11 januari
Stage 2 marathon road trip.
Contacten in de Dakar zijn al-tijd handig. Hoe meer, hoe beter. Je weet maar nooit waar je ze voor kan gebruiken. Maar denk eraan, nóóit – maar dan ook nóóit – misbruiken.
Overigens kan je goed merken dat het Firemen Dakarteam toch anders in de rally staat dan menig ander team. Tuurlijk hadden we het liefst nog meegereden en fanatiek gestreden in de top 10, maar niet ten koste van alles.
De kennis en ondersteuning die we in de afgelopen jaren hebben opgedaan en verleend, en ook blijven doen, maakt ons tot één van de meest aimabele en benaderbare truck teams op het bivak.
Natuurlijk komt hier een gezonde dosis trots en “wij van wc-eend, adviseren wc-eend” bij, maar ook een gezonde dosis realiteit. Dagelijks is het een komen een gaan van teamleden van verschillende teams; praatje, grapje, bakkie, 0,0-tje. Van de week nog (13 januari) stonden onze Jan, Ton en Arjan (tot een uur of 00.00 uur) op hun kop in de motor van een Israëlisch team omdat ze nagenoeg dezelfde problemen hadden als toen onze DAF motor opblies. En nadat Jan zijn trukendoos weer gesloten had, reed er de volgende ochtend weer een DAF Dakar truck op 5 (ipv 6) cilinders het bivak uit. Overigens gaat hun truck vandaag (15 januari) “gewoon” de finish halen.
Contacten dus … altijd handig 😉
Maar ik dwaal af …. We hebben vandaag via, via, via (contacten) in combinatie met mijn persinschrijving een kruising weten te achterhalen waarbij de special de verbinding kruist. Eigenlijk net zoals de vorige keer.
Huppa, alles inladen, gaan en we zien wel.
De locatie was nog mooier dan de vorige keer. Ja ja ja Allard je hebt weer gelijk. Ik ga het niet proberen te omschrijven, en fotograferen van de natuur doe ik eigenlijk al helemaal niet meer. Het lukt gewoon niet. Goed om je heen kijken en alles goed opslaan op de persoonlijke harde schijf op je nek, dat is het enige wat écht werkt.
Gillend, joelend en schreeuwend naar de Nederlandse deelnemers kwamen we de dag door.
Uiteraard gingen we weer te laat rijden en kwamen we weer als één laatste het bivak op, maar we hebben een hoop lol gehad en onze aanwezigheid werd steevast bedankt en beantwoord met getoeter van de verschillende deelnemers.
12 januari
Rondje Neom
Het tweede rondje deze rally. We konden dus met onze trucks blijven staan. Niet vroeg opstaan, niet snel ontbijten, niet inpakken en wegwezen. Maar een extra uurtje liggen, rustig een bakkie, en om 0930 zaten we met zn allen aan het ontbijt.
Toch maar een plan maken dan? Anders gebeurt er écht niks meer. Dat plan had niet veel tijd nodig: corvee. Op ieder niveau.
Hoewel we allemaal, en ieder op zijn eigen manier, zijn steentje bijdraagt, als je onderdeel bent van een Dakar karavaan moet je geen smetvrees hebben. Ook al doe je nog zo goed je best, een dergelijk evenement kom je niet schoon, zonder kleerscheuren, vetvlekken, sneetjes of blauwe plekken door.
Hospitality leeg, stofzuigen, toilet schoonmaken, douche schoonmaken. Alles weer opruimen. Ramen en deuren sluiten en wassen die truck. Racetruck afspoelen, 8×8 wassen. Aan het eind van de dag stonden de trucks weer te shinen.
Dat gaf Richard, Jan en Mark mooi de gelegenheid om nog een keer een massage bij de fysio te doen.
Vervolgens waren er ’s avonds bij ons opnames met Tom en Alard ivm met de mini beast challange. Ook altijd leuk.
En voordat we het wisten was ook 12 januari voorbij.
13 januari
Neom – Al Ula
Zie 11 januari. Maar met twee verschillen.
Eén.
De omgeving was weer spectaculairder. Ik hoor het jullie denken: “…we weten het nou wel Remco.” En dat is precies wat ik zelf ook denk maar toch blijft de natuur achter iedere bult, duin of berg weer verrassen. Maar ik beloof jullie hierbij dat ik het er niet meer over zal hebben.
Twee.
We wisten eigenlijk niet zeker of we bij de locatie die we deze keer hadden “uitgezocht” aanwezig mochten zijn. Ach we zien wel. Tevens volgde de nu al legendarische woorden van Richard: “… hard zat die grond Ar, rij maar door met die 8×8…” 😳 . Het leek wel een ritje in safaripark Beekse Bergen. 5 Man in de cabine, en met zn vieren op het dak tussen de reservebanden. Na een paar kilometer kwamen op de locatie aan waar ik verder niets over vertel.
Uiteraard weer joelen, juichen en gillen.
“Kijk jongens, een helikopter. Kicken zo laag. Kijk, hij komt terug. Kijk dan, heel vet, hij vliegt een rondje om de 8×8, dat worden vette tv beelden ….”
Uiteraard weer joelen, juichen en gillen.
“Kijk dan jongens daar komt weer een helikopter van de organisatie, gaaf … He, die doet precies hetzelfde als de vorige?”
… en door met joelen, juichen en gillen.
“Jongens? Daar komt weer een helikopter van de organisatie en die doet weer precies hetzelfde als de twee (!) vorige?”
Crap, dat is drie en dus geen toeval meer 😳
Aan de hand van onze voertuignummers én onze opvallende kleurstelling, rood is namelijk niet écht een optimale camouflagekleur in de woestijn, kon de organisatie ons snel vinden. Nadat we op het bivak aankwamen is ons in niet mis te verstane woorden aangegeven dat dát dus niet de bedoeling is.
Boys will be boys 😉
