De eerste week
datum: 5 januari
plaats: Wadi Ad Dawasir
Het afscheid was overigens ongemakkelijk vanwege de corona maatregelen op Schiphol. Dat terzijde maar moest ik natuurlijk wel even gemeld hebben 😉. Buiten op de Kiss and Ride (of all places) moesten we voor drie weken afscheid van elkaar nemen. Zo lang zijn we in 20 jaar nog nooit van elkaar weggeweest! Maar ja, om bij dé slagzin van 2020 te blijven: het is wat het is.
Voorgaande jaren berichte ik jullie dagelijks vanaf de keukentafel in Noordwijk. Met alle gemakken én ongemakken van dien.
Dit jaar mocht ik (eindelijk) mee! “Dan maak je alle hectiek eens van dichtbij mee Rem”, aldus Richard.
Overigens evenals de toezeggingen van Gerard en Jan destijds voor hun eerste deelname in 2017, die ze eerder deden dan het overleg met het thuisfront, zo ging dat bij mij niet heel anders eigenlijk.
“ Oh ja, je kan ook wel een aardig potje koken toch? Dan doe je dat er ook gewoon even bij. Maar vergeet niet ook wat rond te lopen, om je heen te kijken en vragen te stellen hoor”.
Geniaal toch? Mijn normale werkzaamheden vanaf ground zero uitvoeren en dan ook nog een beetje koken. En dat laatste hoeft allen maar de eerste week hoor want daarna krijgen we eten in het bivak.
Dit jaar moet ik jullie dus vanaf de keukentafel in de hospitalitytruck, maar eigenlijk voornamelijk vanaf mijn schoot in de cabine, informeren over al onze avonturen en ontwikkelingen. Met alle gemakken en ongemakken van dien.
Moet lukken toch?
😳
Jammer joh. Er is al een week voorbij en ik heb nog geen mailing gestuurd.
“Hoe kan dat dan … ” bedacht ik me. Dus heb ik het “even” onder elkaar gezet.
27 december
• Schiphol
• Milaan
• Jeddah – Quarantaine
28 december – Jeddah (hotel)
• Ontbijt
• Quarantaine
29 december – Jeddah (hotel)
• Ontbijt
• Quarantaine
• ’s Avonds laat 2de PCR test, 24 uur wachten/quarantaine
30 december- Jeddah (hotel)
• Ontbijt
• Quarantaine
- Ene helft kreeg de resultaten op tijd waardoor ze de trucks uit de haven konden ophalen
- Andere helft moest wachten. Het duurde lang, te lang en uiteindelijk heb ik de ASO en het laboratorium gemaild om via die twee wegen de uitslagen alsnog te bespoedigen
- Laat binnen maar uiteindelijk gelukt. Iedereen negatief, dus direct door naar Bivak.
- Bivak opzetten
31 december – Jeddah (Bivak)
• Sleutelen
• Uitpakken / herinrichten
• Stickeren
• Shakedown. Een zeer geslaagde zelfs
• Mega regenbui gehad
• Oud en Nieuw … uiteraard.
1 januari – Jeddah (bivak)
• Geen tweede testdag uitgevoerd. Materiaal is in orde. Extra “rust” voor het team. Dat betekent eigenlijk een volle dag werken en sleutelen om nóg meer puntjes op de i te krijgen
2 januari – proloog – Jeddah (bivak)
• Hele ochtend en een gedeelte van de middag administratieve en mechanische keuring
• Eind van de middag preproloog tbv startpositie van de eerste special op 3 januari
• 22:15 ritje over het ceremonieel podium
3 januari Jeddah – Bisha
• eerste special
• 622 km verbindingsroute
• 277 km special (rally route)
• gefinisht
4 januari Bisha – Wadi Ad Dawasir
• Vroeg ontbijt. Heel vroeg
• 0800 start tweede special
• 228 verbindingsroute
• 457 km special
• gefinisht
En terwijl ik dit alles onder elkaar zet denk ik bij mezelf: “Hoe dan? Ik weet namelijk nog dat ik op die afgrijselijke Kiss and Ride stond ….”.
Een mailing over vertraagde vluchten en drie dagen quarantaine krijg ik met geen letter aantrekkelijk.
Vervolgens wordt iedereen negatief getest, wat dus positief is, en van de één op de andere seconde (letterlijk) gaat alles in de hoogste versnelling. Er begint een Dakar karavaan te denderen en het enige wat je kan doen is vasthouden en meebewegen.
Planningen, ideeën en organisatie welke je voor je werkzaamheden had bedacht gaan in één streep het raam uit. Er is nog maar één prioriteit: de rally en de racetruck. Alles en iedereen is binnen een seconde in dienst van de race truck. En zo is het ook écht. Uiteindelijk ben je daar met z’n allen het hele jaar voor bezig. Uiteindelijk heb je je te houden aan afspraken met sponsors en (zaken)partners.
Ik kan de tandafdrukken in mijn keukentafel in Noordwijk nog zien zitten omdat ik geen input van “die gasten” kreeg. En wat denk je? Ries had (weer) gelijk: ik maak de hectiek van dichtbij mee, heel dichtbij. Gevolg: geen mailing.
En vandaar dit ietwat uitgebreidere verslag van de eerste week van een “Dakar Groentje”.
Wat een ervaring, wat een avontuur, wat een hectiek … wat gaaf!
En, uiteraard, to be continued 👌🏼
En vandaag? Dinsdag 5 januari?
Stage 3. De Dakar site noemt het: “A day for the desert foxes”.
Een rondje om de …. moskee.
Het service team blijft dus op het bivak achter en heeft de tijd om bij te slapen, op te ruimen, reorganiseren, inventariseren en een mailing 😉
