Race Truck Recovery
datum: 6 januari
plaats:
In alle talen, uit alle windstreken en van over de hele wereld ontvingen we steunbetuigingen. We hebben er nog steeds geen woorden voor en kijken elkaar soms sprakeloos aan: “moet je kijken wat hier gebeurt”. Dan merk je in een handomdraai dat die ruim 78.000 volgers toch niet zo’n koud getal zijn als dat je dacht. Sprakeloos … echt.
Dat wat de online community betreft, maar hoe nu naar de zakelijk achterban.
Want eerlijk is eerlijk dat loopt nu natuurlijk ook anders. De stress vloog me door de aderen. Gek genoeg was ik die stress de volgende seconde alweer kwijt. De Dakar is namelijk ook een “spelletje” van prioriteiten. En vaak in de meest rauwe vorm. Ik heb de volgende volgorde aangehouden: eerst mens, dan machine, dan zaken.
Het team is weer compleet – check. We zijn nu onderweg naar de racetruck – semi check. Zaken staat nog even open maar deze mailing is een eerste stap en enkele van onze partners en sponsors hebben we reeds gesproken – in progress dus. Ik vertrouw blind op mijn teammaten en onze reputatie. En wat die laatste betreft is dat er niet eentje dat we de feiten niet onder ogen durft te komen, de schouders laten hangen of opgeven. Dat moet dus wel goed komen. Maar first things first.
Kortom, de schrik is gedaald en het stof is weer gaan liggen. Niet dat we de klap al te boven zijn, maar we moeten nu wel door. Er staat namelijk nog een racetruck in the-middle-of-nowhere. Letterlijk
Na een rit van zo’n 2,5 uur arriveerden we op een punt van waaruit we de truck het eenvoudigste zouden moeten kunnen bereiken. Vanaf daar is het “slechts” 10 kilometer door vlakke harde woestijn. Dat is in Dakar termen dus eenvoudig …
Tijdens het aanrijden van dat punt werden we tegemoet gereden door twee pick-ups die juist bij dat punt vandaan reden. Het is moeilijk communiceren met mondkapjes. Maar na wat vriendschappelijk wuiven en terugwuiven begon al gauw de internationale taal van de handgebaren. Door de gebaren, in combinatie met onze karavaan én enkele getoonde foto’s leek er al gauw herkenning op het gezicht van de twee lokalen te verschijnen.
Na diverse bevestigingen over er weer met betrekking tot de locatie en de truck bleek uiteindelijk dat we op de goede weg waren. TOP! Tijd voor actie. Water klaarzetten, eten, smeerspullen, tent (tegen de zon) en heel veel gereedschap. Je weet immers maar nooit wat voor werkzaamheden je moet verrichten.
14:00 uur, het team splitst zich op. Het lange wachten voor de achterblijvers en het harde werken voor de monteurs kan beginnen.
Ondertussen bij de 8×8 service truck en de hospitality truck: Mac en Ton op één oor, want die moeten straks rijden, Richard ontspannen uit de zon in de wind, ik (Remco) in de sauna annex hospitality truck deze mailing voorbereiden
15:30
DAAR KOMT IE ! DAAR KOMT IE !
De optimale combinatie van pijnstillers en adrenaline deed Richard opspringen uit zijn luie stoel. Ton en Mac waren nog nooit zo snel wakker en ik sprong over de keukentafel door het gangetje naar buiten.
Tien man midden in de woestijn met de tranen in de ogen.
Na de nodige foto’s en filmpjes was het uiteraard weer knallen om alles in te pakken. We willen zo snel mogelijk weer terug naar het volgende bivak om aangesloten te blijven bij de Dakar karavaan. We willen jullie namelijk op de hoogte blijven houden van de Dakar, maar ook ondersteuning bieden in het bivak waar nodig. Althans dat is het plan.
Het team is weer compleet – check. De racetruck staat weer op de trailer – check, zaken – in progress. Meatloff had het eens over “Two out of three ain’t bad”, maar dan kent hij het Firemen Dakarteam nog niet. Wij gaan alleen voor de volle score dus die zaken hebben we alle vertrouwen in.
We zijn weer compleet en we zijn weer onderweg 💪🏼 🚒 ✨
Tot morgen!
